Κοιμάμαι

 Απλώνω το χέρι στην κόκκινη αυγή 

αγγίζω τον ήλιο 

τον κλείνω σφιχτά στη χούφτα μου και σκοτεινιάζει πάλι 

το χέρι μου καυτό το σβήνω στο παγωμένο φεγγάρι 

μόνο την ανάμνησή σου δεν μπορώ να κρατήσω 

κι είναι ανθρώπινο να κάνω λάθος 

αλλάζεις πρόσωπα 

γίνεσαι πλήθος 

και στ' όνειρο αγκαλιάζω τον κόσμο και κοιμάμαι 

μια ευχή πέφτει σαν μετεωρίτης 

γλιστράει μέσα απ' τα δάχτυλά μου 

απλώνω το χέρι στην κόκκινη αυγή 

όλα μακρινά πια 

αδύνατον.