Αυπνία

 Η πόλη απλώνεται 

ψηλώνει 

άκου τον ήχο που κάνει τα βράδια 

μοιάζει με ψίθυρο πίσω απ' την πόρτα σου 

κι εσύ κλειδώνεις και κλειδώνεις 

πάνω απ' την πόλη κουρούνες τ' απογεύματα ψάχνουν φωλιές 

δίπλα στο ποτάμι ό,τι απέμεινε απ' ένα φοβισμένο φιλί 

λέξεις που αφήνονται στη δίνη 

σαν όρκοι που ξεχάστηκαν 

και δεν κοιμάσαι 

ό,τι απέμεινε το κρατάς στα δόντια 

το παίρνει ο δυνατός αέρας του χειμώνα 

κι ούτε να χαιρετίσεις δεν πρόλαβες κανέναν 

κάτω στο ποτάμι μια αγέλη σκύλων περιπολεί 

κι ένα ξεβρασμένο άψυχο σώμα κολλάει στη λάσπη 

αδιάφορα η πόλη θα ξυπνήσει ξανά και ξανά 

εκπέμπεις σε όλες τις συχνότητες μα κανένας δεν ακούει ράδιο πια 

η μάχη χάθηκε 

κι ό,τι ειπώθηκε ό,τι αγαπήθηκε μια νιφάδα χιονιού που λιώνει στα χέρια ενός παιδιού 

"μια ώρα μακριά σου μοιάζει αιώνας" λες 

συνθήματα στους τοίχους έξυπνα κάτω από μακρινούς αστερισμούς 

η μάχη χάθηκε 

φέρε το χειρότερο εαυτό 

μόνο φέρε

ένας κώδικας κρύβεται στους αριθμούς 

τον ψιθυρίζεις μα είσαι μακριά για να τ' ακούσω 

κι όλα είναι αργά πια 

η μάχη χάθηκε.