Σε ξέρω λέει
εγώ πάλι όχι απαντάς
μα εσύ περπατάς και καθρεφτίζεσαι στα πρόσωπα των περαστικών
μπαίνεις στη θέση όλων είναι εξαντλητικό
μια μελωδία απ' το πρωί σ' έχει κολλήσει
σαν ένα σύννεφο στον ουρανό που αποφασίζει να βρέξει
τα δάκριά μας βουβά
περπατάς στη τομή της πόλης να πονά
κι ό,τι παράτησες τρέχει να σε βρει ξανά
πέρα απ' τη μνήμη αυτό το τρεχαλητό
επιστρέφω σε σένα ν' αρπάξω τα χρόνια
σα μια εκκίνηση που έχασα γυρίζοντας γύρω απ' τον εαυτό μου
και τώρα σκορπίζω άμμο να δώσω και σένα
παίρνοντας απ' την κλεψύδρα του χρόνου που τελειώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου