Νο 000124

"Θα σε ξαναδώ;"

Τελευταία φορά που σε είδα τόσο όμορφη ήταν μια καλοκαιρινή βραδιά σ' ενοικιαζόμενο δίπλα στη θάλασσα

μούσκεμα στον ιδρώτα ξαπλωμένος μπρούμυτα με τα μάτια στραμμένα στη βεράντα

άκουγα τη μουσική και τις φωνές του κόσμου που διασκεδάζει και σε θυμήθηκα.

Πώς γυρνάς στην "πριν από 'κείνη" κατάσταση, πώς όποιο κύτταρο μεταλλάχθηκε και σ' έκανε να αισθανθείς ανίκητος μαζί της τώρα το μόνο που κάνει είναι να αρνείται αρνείται αρνείται...

Νο 000123

Τί να μου πεις κι εγώ απ' τη ζωή σου...

(Έτσι μπράβο,

"έξυπνα")

Νο 000122

Πόση σημασία έχει να σκέφτεσαι,

την ώρα που η πόρτα του σπιτιού είν' ορθάνοιχτη;

"Βγες έξω!!!"

Έτσι να σκέφτεσαι

"έξυπνα".

Τους είδα,

υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι,

φεύγουν απ' τα τσιπουράδικα μυρίζοντας ακόμα κολόνια,

ταΐζουν αδέσποτα σκυλιά έχουν ποδήλατο και πάνε στο θέατρο,

θυμίζουν σπίτια με τεράστια ανοίγματα κι αφιλόξενους γείτονες,

και μ' αυτό το βιβλίο για την Βαρκελώνη που ξέχασες

σκότωσα μια κατσαρίδα.

"Βγες έξω!!!"

Πάντα αργούσα να καταλάβω τη φωνή σου όταν έπαιρνες τηλέφωνο

κι εσύ νευρίαζες.

Νο 000121

Τα βράδια κλέβω ολόκληρα κομμάτια ετοιμόρροπων πολυκατοικιών

άλλοτε γεμάτα συνθήματα

άλλοτε μ' εκείνες τις εξισώσεις που δεν υπάρχει άγνωστος

απλά Δ+Μ=L.F.E.

Νο 000120

Είναι νύχτα κι εγώ κάπου ψηλά

κοιτάω πότε τα φώτα της πόλης πότε εσένα

σε ξεχνάω όλο και πιο συχνά

ανοίγεις τα χέρια και λες ¨καταλαβαίνω"

κι εγώ θέλω να γελάσω δυνατά

να καταστρέψω και το τελευταίο σου όνειρο

γι' άλλη μια φορά

με αρπάζεις

με φιλάς

και με προλαβαίνεις.

Νο 000119

Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν γεννήθηκες,
κοιτούσα ξεχασμένος τον ήλιο μα δεν ήταν καλοκαίρι για να καούν τα μάτια μου,
μέχρι που μια παλάμη μπήκε ανάμεσα και στο ξαφνικό σκοτάδι σε είδα,
ήσουν ένα όμορφο κορίτσι που χόρευε σε μια παλάμη,
"θα σε ξαναδώ, σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε, πώς σε λένε;" φώναξα καθώς χανόσουν μέσα στο σκοτάδι εκείνης της παλάμης,
εσύ κουνήθηκες πάνω κάτω πάνω κάτω μα μόνο το πρώτο γράμμα φαινόταν πια από σένα,
Μ
κι από τότε

ποτέ δεν κατάφερα να γράψω ή να πω τον μήνα που γεννήθηκες σωστά
όσο και να με διόρθωναν όλοι,

εγώ επέμενα:

ΟκτώΜβρης.

Låt den rätte komma in (Let The Right One In) is a 2008 Swedish romantic horror film directed by Tomas Alfredson.

Νο 000118

"Ανθρώπους θέλω να 'χω δίπλα μου
ανθρώπους
που να ξέρουν καλά τι 'ναι το ροδόσταμο και τι το φαρμάκι
και να επιλέγουν."

Νο 000117

Οι λέξεις κρέμονται μπροστά απ' τα μάτια σου όπως τ' αστεία γυαλιά που φορούσες τις απόκριες,
μικρά vertigo που με ζαλίζουν,
ξέρεις καλά τη διαδικασία:

ψέμμα - κόρες που διαστέλλονται κάτω απ' την παλάμη σου - και τα μεγάλα σου φώτα που δεν τρομάζουν μια σταλιά αυτό που έρχεται απ' το κέντρο της πόλης κι απ' τα περίχωρα,
"ακολούθησέ με" φώναξα κι εσύ απάντησες "atrocities" και ξεκόλλησες απ' το παπούτσι σου μια μασημένη τσίχλα, αυτό που σε κράταγε στη γη.

Νο 000116

Αυτό που φοβάσαι κάτω απ' το ριζόχαρτο,
το μεγάλο σχέδιο, δεν ήταν παρά παιδικές ζωγραφιές,
κοιμήσου μαζί μου ν' ονειρευτούμε πάνω απ' την πόλη μ' αερόστατο,
μια μηχανή του χρόνου που πάει στο "από κάπου σε ξέρω" με σβηστές μηχανές.