«Σε θυμάμαι ναι
μνήμη στραβή ραφή στα πανωφόρια της Πανγαίας
κι ένα φεγγάρι με ανέμους…»
Tο πλοίο απ την καλή πλευρά του ποταμού θ αναχωρούσε.
24 αναπνοές
για μια πορεία που διάλεξες λάθος πλευρά
κι η στάθμη του νερού ν ανεβαίνει.
Βρέξαμε τα πόδια μας στην απέναντι όχθη που ξεπλένονται οι λέξεις
ήπιαμε καφέ και τσίπουρο
τώρα όλα περιστρέφονται γύρω απ τη λέξη.
Μέσα στο χέρι σου ένας αλάθητος διαβήτης ή ένας απόμακρος κομήτης.
Άκμητος ρυθμός ενέλιξης
ώσπου ελπίζεις και ρωτάς.
«Εχθρός ή φίλος;»
Touch me Brown Dwarf.
Αδειάζω λέξεις μνημόσυνα.
Ξαναγεννιέμαι.
Πίσω η πόλη εύπλαστη μνήμη
κι η λευκή κιμωλία στα χέρια
απαιτεί να μάθω.
Μια ευθεία θα σε γύριζε ανυποψίαστη από βορρά σε βορρά
κι ακόμα πιο ανατολικά
απ το ποτάμι ως τη θάλασσα
«idiot» you say
«ξέχασες την μοναδική ατάκα που έπρεπε να πεις
στολίστηκες για ένα μικρό βήμα στο φεγγάρι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου