Νο 000002

Προς το παρόν Δικαιοσύνη.

Συλλαβίζοντάς μας
ένοχες μεταβλητές
πρόσωπα οικεία
δαγκώνουν τις λέξεις
σφραγίζουν τις εξόδους
παίρνουν την πράξη.
Ό,τι κι αν έχασες
αυτοσχεδιασμοί
ιερές αναπνοές
δούλες λέξεις

Στη θάλασσα
και πιο ανατολικά.

Να συνηθίζεις.

Δες το πρησμένο δέρμα μου
αυτό το σώμα
ακίνητο για χρόνια:
Τα άγνωστα πρόσωπα στο κέντρο της πόλης

Νο 000001

Η ανάσα μου απ την έναστρη σκιά των πυραμίδων,
στον βιαστικό λόγο του νερού ως την Besancon,
δεν έχω ανάγκη,
με τσακισμένα άκρα,
δεν έχω δάχτυλα,
δεν έχω φόβο,
με μια στροφή διαφορά,
δεν έχω στόχο.

ΑΝ μόνο
ΑΝ
Όλα θα ‘ταν αλλιώς
ΑΝ
Σεισάχθεια.

First day in town

Ξεκινάει,
γράφεται η λέξη,
σπασμένου καθρέφτη,
νεκρού αστεριού κομμάτια,
μες στη σιωπή μνήμη ωραία κοιμωμένη πλάθουνε,
να γεννηθώ,
με λανθασμένους κώδικες
ξανά να θυμηθώ,
να ονομάσω.
Μην σκεφτείς
κι ούτε να πιστέψεις,
χτύπα,
χτύπα ώσπου ο μακρύς λαιμός που κρατά την μαγεμένη λέξη
σ π ά σ ε ι.

Eye Clusters

Το κόκκινο μάτι της αγρύπνιας
απ’ το κέντρο της γης εγκυμονεί
απ’ το κέντρο του γαλαξία εποπτεύει.

Οι καλοί κλέφτες

Αδύνατον να δραπετεύσουμε.
Εκείνοι είναι πάντα εκεί
μπροστά στην πόρτα κάθε πρωί
με μια στοίβα από καινούργια cd dvd βιβλία.
Τις νύχτες μόνο κρατάμε σφιχτά το κλειδί απ’ τα διαμερίσματά τους
υπογράφουμε όλα τους τα έργα ή όσα δεν έκλεψε ο Πικάσο
αλλάζουμε θέση στα έπιπλα
και περιμένουμε υπνοβάτες.

Soties για τις καρφιτσωμένες μέρες...

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημείωση:

Ο Πικάσο έκλεβε εικόνες από παντού, και ιδέες για εικόνες, ακόμη και από το δρόμο, όταν έβγαζε για βόλτα το σκύλο του. Έλεγε ότι ήταν συλλέκτης εικόνων, εικόνων που θαύμαζε πρώτα και μετά τις ζωγράφιζε, και ύστερα… ξαναζωγράφιζε αυτό που είχε πριν ζωγραφίσει, πάλι και πάλι, ώσπου να πάψει να μοιάζει με το πρώτο μοντέλο, και να γίνει μια άλλη εικόνα, δική του.
Άλλοτε έκλεβε εικόνες Τέχνης, άλλοτε έκλεβε εικόνες Ζωής, που δεν είχε ζωγραφίσει κανείς άλλος. Τις έκανε πίνακες -δικούς του, όχι όμως με προσθήκες αλλά με επάλληλες καταστροφές στις μορφές που απεικόνιζαν και στις προοπτικές και στα φόντα τους… ώσπου να μη μπορεί να τις αναγνωρίσει κανείς, σαν πηγή έμπνευσης, ούτε καν σαν αρχική εικόνα. Ήταν κλέφτης εικόνων -το ομολογούσε. Ένας τέλειος πλαστογράφος, αλλά από την ανάποδη: δεν αντέγραφε πιστά, αλλά παραποιούσε ξανά και ξανά την αρχική αντιγραφή του.

Strange happenings in the attic

Υπάρχει ένα φιλμ που δεν θέλεις να εμφανίσεις ούτε να πετάξεις.

Houdini's Wife

"Δεν πίστευα στα φαντάσματα

μέχρι που είδα ασπρόμαυρη φωτογραφία".



Γύρισε ανάποδα τον καθρέφτη και στάθηκε.

"Θέλω ένα σπίτι να βλέπει στη θάλασσα".

Το παράθυρο έκλεισε.

Άφησε το καπέλο πάνω στο κρεβάτι λέγοντας

7 φορές το 7 77 και οι κατάρες 777

βρήκες το Ρ που σε σκέφτεται;

Να πίνεις καφέ από ρεβίθι,

να κι η γραμμή που χωρίζεται,

μια ανάσα η επιστροφή.



Ο καθρέφτης έγινε παράθυρο της καινούργιας πόλης

και το παράθυρο έσπασε φτιάχνοντας αστερισμούς.



"Σε κάθε μου βήμα μια λέξη ανατινάζεται.

Κι αυτά τα έκπληκτα μάτια πάνω στα ίδια και τα ίδια".

Δωμάτιο 412

Στο ξενοδοχείο με τα άδεια δωμάτια
δίπλα στο σταθμό του τρένου
παντού υπήρχαν σκαλοπάτια
κι όταν ανέβαινε κανείς πριν μιλήσει
ηχώ κατέβαινε
η φωνή του Springsteen.

Crazy Janey and her mission man...

H πόρτα στο δωμάτιο έκλεισε τρίζοντας.
Στάθηκε στον καθρέφτη.
Δίχως να πει λέξη,
έκλεινε τις καλύτερες συμφωνίες με τη σάρκα.
Χαμήλωσε το φως
αφήνοντας τις σκιές να κερδίσουν λίγη ακόμα επιφάνεια,
στο κέντρο του δωματίου ένας πεταμένος οδηγός διακοπών,
δεν έδωσε σημασία στη χώρα,
διάλεξε μια λέξη
κι η σκέψη του χάθηκε μέσα της.

«Ό,τι χάθηκε επιστρέφει στα μάτια,
έχω αίμα περιττό και την δύναμη να τρέχω μάταια
τόσο γρήγορα ώσπου δεν έχω που αλλού.»

Κάτω απ το στρώμα,
το κέρμα με τις ίδιες πλευρές
και τ’ απόκρυφα λόγια της Rosetta
«Η επιλογή παραμένει.
Δεν έχω να πω.
Είμαι ακέραια η μνήμη
η λευκή σελίδα που μπορείς να γράψεις οτιδήποτε.
Δεν θυμάμαι όνομα όπως πέρασμα
θυμάμαι ήχους όπως πτώση.»
Στάθηκε στον καθρέφτη και το πρόσωπό του άλλαξε.
Στη θέση του καινούργιου θα γεννιόταν σαν συμπέρασμα
η τελευταία απόδραση του Χουντίνι.

«Ώσπου η ομορφιά έσκασε πάνω μου
παντού νερά κρυστάλλινα νέων ποταμών και σύννεφα από στάχτη»...
………………………………………........................

Ιsterica Salpetriere

Ήμουν η παγωνιά εκεί
Φυγή.

Η ανάμνηση να ναι
Υπέροχη
Υπεροχή.

Έχω ταξιδέψει όλες τις χώρες
ανεβαίνοντας απ το υπόγειο στον εξώστη.
«Ποιόν Δον Κιχώτη μιμήθηκε ο Δον Κιχώτης;»

Βαθιές χαρακιές
λες «σύννεφα στον ουρανό».
Πρησμένες αρτηρίες
λες «δρόμοι της πόλης».
Συναντιούνται;

Βρήκα μια πέτρα πεταμένη στην όχθη
ο λαιμός μου έσπασε στην προσευχή
πήρα την πέτρα έχτισα μια πόλη
τα χέρια λύθηκαν και ξαναδέθηκαν
η πόλη σιγούρεψε την ύπαρξή της…

Αμβούργο-Πλίμουθ
στην αφετηρία
στο κλείδωμα του χρόνου
συλλέκτες λέξεων
συλλέκτες φυλακτών.
Η ανοιγμένη κόρη του ματιού στο σκοτάδι
καταπίνει τα πάντα.

CETUS I

Κλεψύδρες ανοιχτές
σάπια δόντια μικροκακοποιών αλχημιστών
με την κοινή λογική
πόδι εμπρός στ αριθμημένα βήματα
και στο υπόλοιπο ιερείς.

Απ τα χαντάκια με τα ρώσικα ονόματα
ως τις κεντρικές λεωφόρους
το μισοφαγωμένο αποτύπωμα και το χορτοφάγο σκουλήκι.

Στο ζύγι το όμικρον του σύμπαντος που έβγαλε ουρές
ένα κέρμα η ευχή
η πιο φτηνή συνωμοσία.

DELIRO

Μιλούσα σπάνια
μιλούσα αδιάκοπα
δεν είχα ιδέα πώς να σκέφτομαι
πώς να κινούμαι μέσα σ’ αυτό το σημείο που επαναλαμβάνεται

ώσπου το σκοτάδι που θρυμματίστηκε μπρος στα μάτια μου
ή το λαμπρό φως που εισχώρησε στα νεύρα και στους μυς
έφερε ξηρασία
ή πλησίασε τόσο πολύ
έγινε η προέκταση του μυαλού
έχοντας όλα τα συναισθήματα μαζί
και καμιά εικόνα.

Θα μπορούσα ν αλλάξω
κόβοντας τον ομφάλιο λώρο του εγκεφάλου
να συνεχίσω απ την έκρηξη
κοιτάζοντας κατάματα τον ήλιο να πω το θέλημά μου
κι όλα ν αλλάζουν.
να αποχτούν επιχειρήματα
να γίνονται γεγονότα
γιατί το σύμπαν κι εγώ συνωμοτούμε.

CETUS II

-------------------------------------------------------------------------------------

Κάλπικες λίρες για τη φωτιά φτηνό ασήμι για τον πάγο.

Στο κατάστρωμα όλα τα πλούτη στο μακρύ λαιμό της Ανδρομάχης,
σε κάθε λιμάνι η Ιφιγένεια, το άγριο χόρτο στο βωμό,
κρύβει την οχιά μέσα της,
σε κάθε ευχή ξεπηδούν αδιαίρετοι θεοί
οι αριθμοί του Πυθαγόρα.
Κάτω απ τον ουρανό,
η ανορθογραφία των αισθημάτων,
το σκληρό γιώτα του προσωρινού,
το λευκό μάρμαρο με Faber-Castell ιερογλυφικά:

fuck the past

«ό,τι απέμεινε απ’ το παρελθόν» ερμηνεύει ο μάντης

Να φεύγεις
να ξεχνάς.

Απ' τ' αγκίστρι που ξεπλένει μέσα σου η χολή
ως την ασύμμετρη ουρά του γαλαξία,
η όραση αρπάζεται απ’ τη σάρκα.
Τ' άστρα συγκεντρώνονται πάνω απ’ το μαντείο.

Απόψε, είναι η φωνή της ωρόρας
που θρυψαλιάζει το χώμα και δυναμώνει το σφυγμό.
Απόψε το μέλλον είναι Βορράς.
Ξαναδέσου στο κατάρτι.
Ούτε κουβέντα για τις γραμμές παλιών προσώπων
και τα πνιχτά γέλια όταν η πόρτα κλείνει.


-------------------------------------------------------------------------------------

Abell 2029

«Σε θυμάμαι ναι

μνήμη στραβή ραφή στα πανωφόρια της Πανγαίας

κι ένα φεγγάρι με ανέμους…»

Tο πλοίο απ την καλή πλευρά του ποταμού θ αναχωρούσε.

24 αναπνοές

για μια πορεία που διάλεξες λάθος πλευρά

κι η στάθμη του νερού ν ανεβαίνει.

Βρέξαμε τα πόδια μας στην απέναντι όχθη που ξεπλένονται οι λέξεις

ήπιαμε καφέ και τσίπουρο

τώρα όλα περιστρέφονται γύρω απ τη λέξη.

Μέσα στο χέρι σου ένας αλάθητος διαβήτης ή ένας απόμακρος κομήτης.

Άκμητος ρυθμός ενέλιξης

ώσπου ελπίζεις και ρωτάς.

«Εχθρός ή φίλος;»

Touch me Brown Dwarf.

Αδειάζω λέξεις μνημόσυνα.

Ξαναγεννιέμαι.

Πίσω η πόλη εύπλαστη μνήμη

κι η λευκή κιμωλία στα χέρια

απαιτεί να μάθω.

Μια ευθεία θα σε γύριζε ανυποψίαστη από βορρά σε βορρά

κι ακόμα πιο ανατολικά

απ το ποτάμι ως τη θάλασσα

«idiot» you say

«ξέχασες την μοναδική ατάκα που έπρεπε να πεις

στολίστηκες για ένα μικρό βήμα στο φεγγάρι».

SIRIUS ORION KOCHAB THUBAN

-------------------------------------------------------------------------------------



Ονειρευόμαστε διάφανους ωκεανούς.



Το ίσον μια πιθανότητα της Ιστορίας,

στο συνεπάγεται τα fractals του άνθρακα,

με όσες γνώσεις να αισθάνεσαι στα κύματα

τη διαστροφή του Δαρβίνου.



Κάνε μια στροφή,

πιο γρήγορα απ τη γη,

και θα ξέρω τι σκέφτεσαι.



Όταν χάραξε, ό,τι φάνηκε στα μάτια του ήταν ένα κομμάτι του κόσμου.

Ζωγραφισμένο στον τοίχο πάνω απ’ το κρεβάτι,

το ξεθωριασμένο χείλος του φεγγαριού έσταζε υγρασία στην αφυδατωμένη γη,

μια ρωγμή ως τον τελευταίο πλανήτη και τα χρώματα χύθηκαν βιαστικά απ' το κάστρο πάνω στο πράσινο λόφο

ως κάτω απ την σκουριασμένη γέφυρα στην ανατολική έξοδο της πόλης.



Κράτησε την αναπνοή κι αισθάνθηκε ελαφρύτερος,

έσφιξε τις φλέβες μέχρι που τα δάχτυλα του μελάνιασαν,

τα χέρια εναρμονίστηκαν με το ανάλαφρο τρέμουλο του σταχυού που κύκλωνε την πόλη,

τα ρόδινα χνώτα του ήλιου ήταν σύννεφα τεράστια δάχτυλα που έλυναν τις θηλιές της Αριάδνης υπακούοντας στη σκέψη του,

ανεστραμμένοι αριθμοί, κρεμασμένες λέξεις, στροβιλίζονταν καθώς έπεφταν με δύναμη στον κόσμο του.

Κάθε μέρα όλα ήταν βαρύτερα μια λέξη.



Απ το 1 ως το 10

με τί μοιάζω;



Λίγο πριν το μέσο του ορίζοντα,

ένας όγκος έτοιμος ν' ανοίξει,

μαστιγωμένοι γαλαξίες στην ευθεία

και τα πρησμένα μάτια του σύμπαντος που συνωμοτεί.

Ποιός μας πρόδωσε Spinter Milky;







-------------------------------------------------------------------------------------------------

Symmetry

φωτογραφία: Roman Holiday (1953)

























Α.



Στη διαγώνιο της κεντρικής πλατείας ο αέρας ψιθυρίζει

όπως πέφτουν οι όμορφοι άνθρωποι απ' την ουλή του Vela Pulsar,

είναι οι εραστές της Ήρας που μοιράζουν χτυπώντας πόρτα πόρτα

το μεγάλο σχέδιο διαφυγής.

Δεν πιστεύεις λέξη.

Λάγνα περιστέρια πέφτουν πάνω στο μισοκαπνισμένο τσιγάρο

κι οι γέροι με τις πρησμένες κοιλιές και τα ξεθωριασμένα μάτια σ' αρπάζουν απ' το χέρι.



- «Πήδα την».



Β.



Περίεργα χωρίς αλκοόλ, με μάτια ανοιχτά πίσω απ’ τ’ αναμμένο τσιγάρο,

γνώρισες έξυπνους ανθρώπους που ακόμα πιστεύεις,

το πρωί ήταν ρούχα και παλιές κασέτες που τακτοποιείς για τελευταία φορά,

μ’ ένα ζεστό μπάνιο και τηλεόραση στα παιδικά

οι νύχτες υποκλίνονται και με μια ευγενική χειραψία αποχωρούν,

όλη μέρα σκέφτεσαι, μέσα στην άνοιξη τον φρεσκοσκαμμένο κήπο,

την έκπληξή τους,

«γι’ αυτό χάθηκες εσύ…» θα πουν.

Θες να τους σπάσεις τα δόντια και να τρέξεις πίσω.

«Μήπως θα ‘ταν καλύτερα απ’ το τηλέφωνό;»



3:00 δεν είναι δύσκολο να μπερδευτείς.

Είναι οι ώριμοι άνθρωποι απ την ουλή του Vela Pulsar,

στο δέκατο βήμα γυρίζουν πίσω το βλέμμα,

ανοίγουν ερωτικά τα χείλη σ αρπάζουν απ το χέρι.



- «Bocca della Verita».

Payday Mr. Euler

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Θολά νερά και γερασμένα αρπακτικά
κουρασμένα τοπία με την καρδιά να βασανίζεται να σπρώξει μια ανάσα.
Πίσω απ το κύμα με το στόμα ανοιχτό
λιγότερο από εδώ
στην Άρκτο με τα φρέσκα ψάρια σε χιλιόμετρα μορφίνης
η Εδέμ περισσεύει στον πιο λεπτό ουρανό.
Οπισθοχώρηση.

Βόρεια κι ανηφορικά,
αναπνέοντας με δυσκολία
μετά τον πανικό,
Red ισημερία γεννά μόνο το κεφάλι.
Η παγοκύστη επιπλοκή
μια αρτηρία λέξη
δύση κι ανατολή
να περιστρέφει.


-------------------------------------------------------------------------------------------------

ΛΗΡ

Ημιτελής και ξεχασμένος

με τη λαιμαργία και την καθαριότητα της αναμονής

απ’ το γκέτο των δύο σ’ απογεύματα που ούτε ο Bruce δεν σώζει

προσπαθείς να χωρέσεις κάτω απ’ τα μεταλλικά καπάκια των υπονόμων

οδός διαμορφωμένων χαρακτήρων

μιλάς σαν να κοιτάς παλιές φωτογραφίες:

Σημάδι του Σείριου

κατάπινε βραχομάζες θαύμαζε ακροπόλεις Έλληνα μονογενή.

Διάλεξε πλευρά κι αυνανίσου με τον Αϊνστάιν.

«Νομίζω είδα αρκετά» λέει και τεντώνει το λαιμό της

είναι μια επίσκεψη που μεταφέρθηκε στα σκοτεινά

ανοίγεις το στόμα να πείς κάτι απλό κι όλα τα χρόνια που περίμενες σε σπρώχνουν πάνω της.

Κάτω απ’ το γραφείο

«αύριο βράδυ στο ίδιο σημείο».

Τα υπόλοιπα είναι πάντα εκεί

απ’ το στόμα του λιονταριού στο ξεροκόμματο της σκοτεινής ύλης

οικολογία-φιλοζωία-33 χρόνια δημοκρατίας

είναι απ’ τις νύχτες που θα ‘θελες ν αλλάξεις τον κόσμο

μα θα ‘νιωθες βασιλιάς αν έπιανες τ’ αστείο της παρέας.

Διάλεξε πλευρά

βάλε χέρι στην ουδέτερη ζώνη

Κάτω απ τη γη σ αποστειρωμένη τρεχάλα βασιλιά μου

ο Elvis κρύβεται κάτω απ’ τα πυκνά δάση της Ελβετίας

κλέψε το κέρμα του Αχέροντα

κάνε την φιγούρα σου και τρέξε.

Το κρυμμένο γράμμα που αλλάζει τις λέξεις

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Να ΄ναι καιρός,
με το γλαυκό μάτι να μαντεύει,
απ’ όνειρα σταχτιά να προστατεύει,
ν’ ανταμώνουμε.

Έξω ουρανός,
ανθρώπων έργα
υπεροχή
ζουρλομανδύας λέξη κι άναρχοι αστερισμοί.

Αιγαίου μοναξιά, κρυφά έρχεται,
συντροφιά μου.

Κλείσε τα μάτια,
διάλεξε τα πρόσωπα να ‘ναι γνωστά,
αν θες να ξέρεις,
το μάτι του γαλαξία ξόφλησε με το παρελθόν.
περιμένουμε,
όσο να ταξιδεύουμε μαζί,
κι όλα τα όνειρα έχουν την λέξη
Μέλλον.


-------------------------------------------------------------------------------------------------