Νο 000040

-------------------------------------------------------------------------------------

Θυμάμαι την θάλασσα διάφανη να παίρνει μέσα της τη θλίψη του κόσμου
το χώμα ν’ ανασαίνει δυνατότερα πάνω απ’ τον νεκρό
φώναξέ με τελευταία φορά με τ’ όνομά μου
μ’ αναγνωρίζεις ακόμα
που πρόσωπο έχω σκοτεινά του ποταμού νερά
και ζεστασιά λαβύρινθου δάσους
πολύ παλιά πριν γίνω το γυάλινο κτίριο στο κέντρο της πόλης
ήμουν από φώς και σκόνη στην επιφάνεια ανθρώπων και πραγμάτων
κάθε σώμα ήταν ένα μικρό αίνιγμα για τη λέξη
κι όμως
τα μάτια έβλεπαν αυτό που επιθυμούσαν να δουν
τα νεύρα ήταν προστατευμένα μέσα στην παγερή ομορφιά μου.

Γυρεύω τη διαδρομή που θα δεθεί με τα ίχνη
την ανάσα που καταπίνοντας τον καρπό
φυσάει αλάτι στην καρδιά της ρίζας.

«Μη ξεχνάς πως πρέπει να διστάζεις
πως είναι η πρώτη φορά που γεννιούνται αυτά που έχουν κουράσει
πως είναι ό,τι περισσεύει απ’ την περιστροφή σου
πως είσαι εσύ το πρόσωπο στον καθρέφτη.
Τα κομμάτια του είναι κομμάτια μιας πόλης
που μόνο εσύ θα μπορούσες να ενώσεις.»

Όταν δίψασα λοιπόν νερό θαλασσινό
ένας κύκνος πετώντας νότια έπεσε στα παγωμένα ήδη νερά μου.
Άκουσα το χαρούμενο τραγούδι και δέχτηκα το κορμί του που δεν ήταν κύκνος αλλά σφαίρα.

«Κάποτε τα όνειρα θα εξηγηθούν
τα πρόσωπα θα φανερωθούν
οι φωνές θα σωπάσουν» είπε η σφαίρα
και βρέθηκε στο στόμα του λύκου.
Ο λύκος έγινε το μαύρο βουνό που η ουρά του βυθίζονταν στην θάλασσα
η σκιά του ήταν ο ψίθυρος.

«Η χώρα μου είναι μια λωρίδα ουρανού πάνω στην θάλασσα.»
ακούστηκε ο ψίθυρος και χάθηκε κάτω απ’ την πόλη
που κρύβεται ο άκακος δράκος που φοβερίζει τα παιδιά.

Αυτή είναι η ιστορία του ποταμού που κυκλώνει το χώμα και χάνεται μέσα στη γη.

Το δάσος διαλύθηκε σε χιλιάδες σπιρτόξυλα τα σπιρτόξυλα έγιναν πόλη
η πόλη πετάχτηκε στην σοφίτα
κι αυτή η ιστορία ξεχάστηκε.








-------------------------------------------------------------------------------------

φωτογραφία: AboutAriver