Το στρώμα ήταν πάντα στο πάτωμα
φοβόσουν να κοιμηθείς πάνω στο κρεβάτι
φοβόσουν και την ηλικιωμένη κυρία του πέμπτου που επέμενε να ρωτά κάθε φορά που συναντιόσασταν στο ανσανσέρ
"Γιατί με φοβάσαι; Μή φοβάσαι."
Δεν την είχα δει ποτέ αλλά σε πίστευα όταν επέμενες πως
"Τα μάτια της είναι γεμάτα από μίσος."
Τί θυμάμαι κι εγώ καλοκαιριάτικα.
Εγώ κοιμόμουν σ' άλλη πόλη κι εσύ μου 'γραφες γράμμα αφού δεν απαντούσα στο τηλέφωνο
"Κοιμήσου εσύ κι η τύχη σου δουλεύει" έγραφες στο τέλος.
Όταν βρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια ήθελα να ρωτήσω γι' αυτό αλλά φοβήθηκα την απάντηση ήθελα να σου πω ότι το μόνο πράγμα που ήθελα ήταν να πάμε σπίτι να ξαπλώσω και να κοιμηθώ στην αγκαλιά σου γιατί αυτό που ένιωθα ήταν μια απίστευτη κούραση
τίποτε άλλο εκτός από κούραση
"Ήταν αιώνες τα χρόνια που πέρασα μακριά σου κι εγώ πάλευα κάθε δευτερόλεπτο να σε ξεχάσω" θα σου 'λεγα κι εσύ λέει δε θα γέλαγες με τον τρόπο που τα λέω κάτι τέτοια αλλά θα καταλάβαινες και θα συμφωνούσες
μα δεν είπα αυτό
"Καταλαβαίνω" είπα κι ήταν σα να στριφογύρισα με μιας 15000 φορές στο κρεβάτι "Μπορώ να σε φιλήσω;"
κι εσύ χύμηξες να με φιλήσεις γιατί όλα φώναζαν πως ήρθες γι' αυτή τη τελευταία βραδιά. Δεν είπαμε τίποτα μετά
εσύ έφυγες εγώ πήγα σπίτι κι άναψα τσιγάρο
"Τα θυμήθηκα πάλι όλα αλλά τώρα είναι χειρότερα πως είναι δυνατόν να είναι χειρότερα;" είπα στον εαυτό μου
"Θα την ξεχάσω όταν κοιμηθώ θα κοιμηθώ όταν πεθάνω..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου