Ανάβεις τ' αποτσίγαρο και το φτάνεις ως το φίλτρο
ξέρεις να κάνεις τα πιο όμορφα όνειρα όταν κανείς δεν είναι εκεί μα δεν είσαι στο όνειρο κανενός
άσε τα χελιδόνια να γεμίσουν φωλιές το μπαλκόνι
πέτα μια πέτρα έστω στα περιστέρια της πλατείας
κοιτάς απέναντι τον τρούλο της εκκλησίας
κάθε χρόνο περιμέναμε τους πελαργούς μέχρι που τους χάλασαν τη φωλιά για να φτιάξουν τη σκεπή
"ποιος μένει τώρα σ' αυτό το τεράστιο κτίριο;"
Πλανήτες που περιστρέφονται χωρίς ποτέ κανείς ούτε καν να τους κοιτάξει
ψυχές που ζούνε και πεθαίνουν μοναχικές και πανέμορφες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου