Νο 000149

Πίσω πάλι σε σένα
σαν τα τσιγάρα που έδινα μια και τσάκιζα το πακέτο στη μέση
το πετούσα στα σκουπίδια πάνω πάνω και μια ώρα μετά κάπνιζα τσιγάρα κολλημένα με σελοτέιπ στη μέση.

Νο 000148

"Κλότσα τη μνήμη αλύπητα μή την ταΐζεις άλλο
και κάνε μια στροφή αφού δεν κάνει η γη
για να φύγει αυτή η μέρα θέλει φάλτσο."

Νο 000147

Καλοκαίρι
κι είμαι για σένα παραλιακή ντισκοτέκ στο φως της μέρας.

Νο 000146

Πλαστικές καρέκλες σπίτια γύρω γύρω αυλές όλα πεταμένα μέσα στον κάμπο
από μακριά ακούγεται ο Γκιόνης
σου θυμίζει πως πρέπει να τα ποντάρεις όλα και να βγεις.
Είσαι έξω με το ποτό στο χέρι
τους παρατάς πριν το τελειώσεις παίρνεις το ποδήλατο και τρέχεις
στο μυαλό σου αναμνήσεις εναλλάσσονται με ταχύτητα πιο πολύ λες
κι αρχίζεις να λάμπεις
ο απέναντι έρχεται με χίλια και με τα μεγάλα φώτα.
Σκοτάδι πάλι λίγο πριν το σπίτι
σφίγγεις με όλη τη δύναμη τα χέρια και τα σαγόνια
κοιτάς πάνω τ' αστέρια κι ομολογείς πως προτιμάς να είσαι μόνος.
Πρέπει να το κατάλαβε κι ο Γκιόνης γιατί για το υπόλοιπο βράδυ
έβγαλε το σκασμό.

Νο 000145

Φως
ζεστό γάλα στα μαλλιά σου
στο κάτω συρτάρι
κυριακάτικοι ποιητές χορεύουν ντίσκο του 80 κι η ντισκομπάλα καρδιά σου πάλι χτυπά ακανόνιστα
"μια απλή αρρυθμία είναι" λες "άσε με να ζήσω όπως θέλω"
η τηλεόραση χωρίς ήχο έπαιζε Morvern Callar
πόσο σου μοιάζει πήγα να πω μα είχες αλλάξει κανάλι
"το καλοκαίρι θέλει ασπρόμαυρες ταινίες".

Νο 000144

Τί να κάνω με τα λόγια σου
"όλοι ξέρουν τα πάντα για όλους με την πρώτη ματιά
δε στοιχηματίζουν χρόνο σε κανέναν".

Ξύπνησα από έναν εφιάλτη
ζούσα λέει σ' ένα τραγούδι των πυξ λαξ
που είχε γραφτεί για σένα και μένα
"ευτυχώς που με παράτησε" σκέφτηκα κι έβαλα Μωρά στη φωτιά στις έξι το πρωί για να δείξω ότι δε με νοιάζει τίποτα πια
κι ούτε θέλω να γράφω
κοιτάω μέσα απ' τις λέξεις όπως ο φυλακισμένος μέσα απ' τα κάγκελα.

Θυμάμαι ένα φιλαράκι που μπορούσε και διάβαζε τις σελίδες διαγώνια
είχε τελειώσει τη "Μεταμόρφωση" του Κάφκα μπροστά μου μέσα σε τρία λεπτά.
Του άρεσε.
Βγαίναμε κάθε βράδυ και πίναμε μέχρι που ξημέρωνε
εγώ πρόσφατα παρατημένος ενώ αυτός ήθελε κάποια που ήθελε κάποιον άλλον που ήθελε κάποια άλλη η οποία άλλη, δυστυχώς για όλους τους προηγούμενους (αν την ξέρατε θα συμφωνούσατε στο "για όλους"), τον ήθελε επίσης
κάθε βράδυ πίναμε μιλούσαμε και σκεφτόμασταν σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου
χωρίς φασαρίες
μόνο να "πιάσουμε" μπαρ μας ένοιαζε.

Νο 000143

Έρχεσαι πίσω μου
μ' ακουμπάς με το χέρι στην πλάτη
αναρωτιέσαι αν στο τέλος θα έχουμε κι εμείς ένα άλμπουμ στο σαλόνι
ανάβεις τσιγάρο
όλες οι φωτογραφίες μας με μια κίτρινη κηλίδα.

Τ' αριστερό σου φρύδι μια γέφυρα
κρύβονται κάτω της αδέσποτα σκυλιά
κρύβουν στις κοιλιές τους την πρώτη αγάπη που έκρυβε πως μας κατάπιε
με κοιτάς πιο φιλικά τώρα που όλοι και όλα χόρτασαν.

Όσο περνάει ο καιρός
το σπίτι μικραίνει
καταπίνω πράγματα για να μην τα πετάξω
αν σ' έβλεπα ξανά θα σε δάγκωνα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 99

Λοιπόν τα σχόλια από αυριο κλεινουν

μετά το τελευταίο περιστατικό μαλακίας με δήθεν αντιγραφές

πάρτε το μπούλο γράψτε τα ψυχολογικά σας αλλού ή αν τόσο πολύ γουστάρετε στείλτε mail στο aboutariver@gmail.com


οι ip των επισκεπτών αποθηκεύονται απ την αρχή αυτού του blog

και ναι ρε πουστάρα για σένα το λέω

Τα σχόλια θα παραμείνουν ανοιχτά μέχρι τα μεσάνυχτα.

ΣΙΓΑ ΜΗ ΦΥΓΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΓΛΕΝΤΑΩ

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΑΝ...

Νο 000142

Το μισώ το παρελθόν

έχω στήσει ταμπέλα πάνω του "ΤΖΑΜΠΑ ΜΠΑΖΑ"

το μισώ αυτό το τέρας που κάποιοι το κόβουν και το ράβουν με λέξεις

να βλέπουμε μόνο τα γαλανά του μάτια

ρίξτε κι άλλο σκυρόδεμα

το παλιό ράγισε κι απ' αριστερά

άοσμο κι αόρατο σαν Τσερνομπίλ.

Δε θα ξεμπερδέψουμε ποτέ.

Να πάνε να γαμηθούν τα "όνειρά μας".

Ποιητές σου λέει

έτοιμοι να γυρίσουν πίσω

σε μάγους διδασκάλους και ηγέτες

δυστυχώς ακόμα κι όλη η αντιύλη του CERN δε φτάνει για να σας εξαφανίσει.

Η εντολή "Να γυρίσουμε στο ένδοξο παρελθόν" κρίνεται από το σύμπαν ως ακατανόητη.

Το μπούλο.

Νο 000141

Καρδιά λειβάδι μ' άγριες μολώχες και σκληρό χώμα

καλοψημένα κρέατα απλωμένα στο κυριακάτικο τραπέζι

και τα ούλα μας να στάζουν ποτάμια αίμα ξανά

κάπου το διάβασα

έτσι συμβαίνει

έτσι αντιδρά το σώμα

μην εκραγεί όταν το αίμα

στενάχωρα μέσα του κυλά.

Νο 000140

Διάβαζες ποιήματα για να μην ουρλιάξεις

"δεν ξέρω τι φταίει"

"θέλω να μ' ερωτευτείς πιο πολύ από ποτέ

να σε παρατήσω έτσι πιωμένο κι απορημένο

ο μόνος τρόπος να 'μαι ευτυχισμένη είναι να ζούμε χωριστά

δε θα γεράσεις ποτέ αν δε σε ξαναδώ;"

Νο 000139

Αλλάζω πόλη και πέφτω πάνω σου

φοράς τα ίδια ρούχα μα σε φωνάζουν με λάθος όνομα

με κοιτάς περίεργα

δε με γνωρίζεις

είσαι στο 2% που κυκλοφορεί σε όλες τις πόλεις την ίδια στιγμή και μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό

σε καμιά δεν ήσουν ξανά με κάποιον που μου μοιάζει...

Νο 000138

"Με λένε Φαίδρα ζω στο λόφο που έχει πάντα σκιά."

Μέσα στην πόλη ξανά

ο λόγος είναι απ' τη φύση του έτσι

για να μιλήσεις

πρέπει να πιστέψεις

Δ Ε Θ Α ΜΟ Υ Π Α Ρ Ε Ι Σ Α Λ Λ Η Λ Ε Ξ Η

έτσι που φυλάχτηκα δεν ξέρω κώδικες

υποδέχομαι με αμηχανία όλα τα αισθήματα εκτός από τη θλίψη

δεν έχω πρόβλημα να κάνουμε παρέα

να κάνουμε έρωτα πριν ο χρόνος απαντήσει:

"Γιατί δε μιλάς; Τί σκέφτεσαι;"

Νο 000137

Αστεία

χαμόγελα

πονηρές ματιές

δεξιά του δρόμου πάνω σε τυφλές στροφές

έξτρα κιλά

άσπρα μαλλιά

θλίψη που ήταν κάποτε εφηβική

άρχισαν "μπάρμπα μου" οι πληθυντικοί

φτάνει δε φτάνει ένα σκονισμένο τραγούδι

για μια νύχτα πανσέληνο "χωρίς"

φτάνει δε φτάνει ένα μαραμένο λουλούδι

για μια κούτα τσιγάρα "της επιστροφής".