Λίγο δέντρο
πιο πολύ μπετόν.
Θυμάμαι τη φωτογραφία από ένα βιβλίο του δημοτικού
μια μικρή γη και παιδιά απ' όλες της φυλές γύρω της να κρατιούνται χέρι-χέρι
μπροστά μας ο δάσκαλος που όλα τα ήξερε χαμογελούσε πικρά
"για κοίτα ρε τα μαλακισμένα" σκέφτονταν "φοράνε το ίδιο τζιν και πίνουν κόκα-κόλα"
"εμείς στα νιάτα μας" έλεγε μετά και συνέχιζε μέχρι να δει τα πρώτα κατεβασμένα κεφάλια
"ν' ακούς το δάσκαλο" σου κοπανούσε κι η μάνα που "τότε ήταν πόλεμος και δεν ήταν χρόνια εκείνα να μάθουμε γράμματα τρεις χρονιές πήγα παιδί μου ενώ εσύ τώρα..."
τ' απόγευμα στο κατηχητικό ο παπάς είχε προσθέσει στο "μάθημα" και διάφορα παιχνίδια για να μας κρατά και να καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί "δεν πρέπει να κοιταζόμαστε τα μεσάνυχτα στον καθρέφτη ούτε ν' ακούμε τραγούδια με κρυφά μηνύματα όπως το Hotel California" και μας έβαζε δίσκους της Μαρινέλας ανάποδα.
Θυμάμαι και τον ήλιο να παλεύει να μπει στην τάξη
κάποιοι είχαν ξύσει χαμηλά την μπογιά απ' το τζάμι και χάζευαν έξω
"διάλειμμα!!!"
και τα γόνατα πότε πράσινα απ' το γρασίδι πότε κόκκινα απ' το χαλίκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου