Νο 000107

Χιλιόμετρα όνειρα έχουν τρακάρει πάνω σου.

"Στις ομορφιές σου."

Νο 000106

Χάνω τα λόγια μου όταν σε βλέπω,

χάνεις το χρόνο σου μαζί μου.

Κάτω απ' το δέρμα μου εκτρέφω αναμνήσεις,

θυμάμαι πως γεράσαμε μαζί, πως δεν κάναμε παιδιά, πως δεν μας ανήκει ούτε αυτή η ψεύτικη αιωνιότητα.

Δεν ήταν η σειρά μου, αλλά όταν με κοίταξες μ' εκείνο το βλέμμα της αμφιβολίας που ξέρουν μόνο οι γυναίκες, "ζήσαμε;" με ρώτησες, πέθανα πρώτος.

Νο 000105

-"Δεν είναι δύσκολο να δραπετεύσεις απ' την άσπρη μπίλια της Ανδρομέδας"

- "Ό,τι πέταξες κύλησε στο ποτάμι και χάθηκε. Ό,τι κράτησες περιστρέφεται κι ονόματα άγνωστα κληρώνει."

- "Στο διάολο αυτοί που μ' αγάπησαν και με γνωρίζουν από χρόνια, στο διάολο το συγκεκριμένο. Απόψε είμαι ικανός για όλα."

- "Die die die my darling."

Νο 000104

Περίεργο, καμιά φορά,

όταν τα φτιάξαμε μου χάρισες μια κασέτα μ' ένα τραγούδι του Λάκη Παπαδόπουλου που δεν είχα ξανακούσει

"Τον μόνο φίλο μου τον λένε Ιούδα"

κι όταν χωρίσαμε έστειλες με το ΚΤΕΛ μαζί με τα τελευταία μου πράγματα μια κασέτα Portishead.

Τις έχω κρατήσει γιατί (χα εσύ ξέρεις για πότε),

όταν θα κάθομαι με την τέλεια οικογένεια στο τέλειο σπίτι και θα κοιτάω το τέλειο γκαζόν,

η δική σου ανάμνηση θα 'ναι ακόμα μια πληγή

που θα χαλάει το τοπίο σαν καρέκλα πλαστική.

Νο 000103

"Είμαι η ουρά ενός αριθμού που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ.

Τυχαίος κι απρόβλεπτος, στο χέρι του θεού

ήμουν το ζάρι.

"Έχω το Σχέδιο" φώναζε και με πέταγε στον αέρα

"Είμαι το Σχέδιο" κροτάλιζα κι εκτόξευα σουπερνόβα."

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα κι επαναλαμβάνει:

"Γιατί σ' εμένα;"

Νο 000102

Μικρά τίποτα

που κάποτε σ' οδήγησαν στο κρεβάτι της,

έχουν συγκολληθεί ανάμεσα σας και διεκδικούν κι άλλο χώρο.

-"8 πόλεις μακριά μου. Κι εγώ στο 72 χιλιόμετρο κάθετα, ένα τεράστιο ψάρι, σαν ακρωτηριασμένο άπειρο. Αυτό είμαι από τότε."

Νο 000101

Οι ματιές τους ήταν, είναι και θα είναι, ίδιες.

Όπως άλλοι βγαίνουν με μια κάλτσα μα κανείς εκτός απ' τους ίδιους δεν το καταλαβαίνει και στο τέλος της μέρας επιστρέφουν σπίτι περπατώντας αλλά σχεδόν κουτσαίνοντας για να τραβήξουν τα βλέμματα, έτσι κι εσύ αναπολείς εκείνη τη μέρα που μας είδαν σκεφτικούς και ρώτησαν: "Τί τρέχει;"

"Καταστράφηκε η ζωή μου" απάντησες και έζησες χωρίς να ξαναμιλήσεις γι' αυτό.

"Τίποτα" απάντησα και καταστράφηκε η ζωή μου.

Νο 000100

-"Σκέψου έναν αριθμό."

-"Ναι."

-"Κοίτα πως έρχονται γύρω σου όλα τα πλάσματα ν' ακούσουν. Θα κοιταχθούν και θ' αρχίσει το μεγάλο να τρώει το μικρό. Τί γεύση έχουν;"

-"Δεν ξέρω."

-"Φίλησέ με.

Τώρα;"

-"Μπαταρία."

-"Ήταν το πρώτο φιλί;"

Εκείνη είπε ψέμματα αλλά το βράδυ, όταν χτένισε τα μαλλιά της, άστραφταν στον ουρανό οι Λυρίδες.

-"Τα μαλλιά μου γέμισαν άμμο."

-'Άσε με να τα λούσω."

-"Θα βρέχει για ένα εκατομμύριο χρόνια."

-"Αλλά δεν μπορεί να βρέχει για πάντα."

Νο 000099

Λίγο δέντρο

πιο πολύ μπετόν.

Θυμάμαι τη φωτογραφία από ένα βιβλίο του δημοτικού

μια μικρή γη και παιδιά απ' όλες της φυλές γύρω της να κρατιούνται χέρι-χέρι

μπροστά μας ο δάσκαλος που όλα τα ήξερε χαμογελούσε πικρά

"για κοίτα ρε τα μαλακισμένα" σκέφτονταν "φοράνε το ίδιο τζιν και πίνουν κόκα-κόλα"

"εμείς στα νιάτα μας" έλεγε μετά και συνέχιζε μέχρι να δει τα πρώτα κατεβασμένα κεφάλια

"ν' ακούς το δάσκαλο" σου κοπανούσε κι η μάνα που "τότε ήταν πόλεμος και δεν ήταν χρόνια εκείνα να μάθουμε γράμματα τρεις χρονιές πήγα παιδί μου ενώ εσύ τώρα..."

τ' απόγευμα στο κατηχητικό ο παπάς είχε προσθέσει στο "μάθημα" και διάφορα παιχνίδια για να μας κρατά και να καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί "δεν πρέπει να κοιταζόμαστε τα μεσάνυχτα στον καθρέφτη ούτε ν' ακούμε τραγούδια με κρυφά μηνύματα όπως το Hotel California" και μας έβαζε δίσκους της Μαρινέλας ανάποδα.

Θυμάμαι και τον ήλιο να παλεύει να μπει στην τάξη

κάποιοι είχαν ξύσει χαμηλά την μπογιά απ' το τζάμι και χάζευαν έξω

"διάλειμμα!!!"

και τα γόνατα πότε πράσινα απ' το γρασίδι πότε κόκκινα απ' το χαλίκι.

Νο 000098

Όλη νύχτα χρουτσ χρουτσ πάνω απ' το κεφάλι μου πριόνιζαν δέντρα και τριανταφυλλιές

όμως δεν ξύπνησα σκεπασμένος με πριονίδια κλαδιά κι αγκάθια

κι όταν σηκώθηκα

κάποιος μπήκε στο δωμάτιο και ξάπλωσε στη θέση μου

να δει λέει το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν κοιμηθώ

-"Μα δεν κοίταξα εκεί" του φώναξα όταν πήρε στα χέρια του τη φωτογραφία σου

-"Ναι ναι ξέρω. Φταίει η βροχή, τα βουλωμένα λούκια της σκεπής, η ξύλινη σκάλα που τρίζει απ' το σαράκι."

-"Τί έγινε λέει;" απόρησα.

-"Η σχέση σου χρεοκόπησε φίλε. Αυτό έγινε" είπε κι άρπαξε το mp3 κι έχωσε το ένα ακουστικό στ' αυτί του.

-"Ακόμα αναρωτιέσαι ρε μεγάλε ποιος είμαι;" συνέχισε

"Είμαι αυτός που απάντησε χθες στο κινητό της πρώην σου. Η "επιτήρηση" που λένε. Ο έτσι της ρε παπάρα. Σταμάτα να την ενοχλείς." Έβγαλε τ' ακουστικό και κλείνοντας την πόρτα όσο πιο αργά γινόταν σιγοτραγούδησε

Κι η Παρασκευή, μέρα θλιβερή,

του φινάλε μας η παραμονή

Κάθε βράδυ του Σαββάαααατου...

Νο 000097

Ό

ν

ε

ι

ρ

α

λ ε ι ψ ά

ό

π

ω

ς

τ α

δ

έ

ν

τ

ρ

α

τ ο ν

Φ

λ

ε

β

ά

ρ

η