Φεύγεις πάλι.
Σε λίγο θα...
"χωράς ανάμεσα στα δάχτυλά μου".
Έτρεξα και σ' έπιασα δυνατά απ' το λαιμό.
"Με λένε Οδύσσεια" ούρλιαξες και για λίγο
ξανάγινα 27
τότε που στα μπαρ αρχίζανε και μας κοιτάζανε παράξενα οι πιτσιρικάδες.
Είναι περίεργα όταν φτάνεις στην άλλη άκρη του κύκλου.
"...Αν συνηθίσεις στη ντροπή σειρά μετά έχει η σιωπή..." έπαιζε στο repeat
κόψαμε τις ταινίες απ' τις παλιές κασέτες
βγήκαμε στο δρόμο και τρέξαμε.
"Με λένε Οδύσσεια" ψιθύρισες στο σκοτάδι κι αυτό τυλίχτηκε έγινε ένα χωνί που χώρεσε μέσα στ' αυτί μου.
Οι αναμνήσεις μου, οι δικές μου αναμνήσεις, ήρθαν σαν ξένοι που στριμώχνονται σε μια γωνίτσα.
Σε λίγο θα νιώσουν άνετα, θ' απλωθούν μέσα μου, και θα ζητάνε
το πρώτο κέρασμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου