Πριν, μια μάγισσα είχε ορμήσει να τον σώσει,
το χέρι της έκρυβε νευρικά το πρόσωπο.
Γυρίζοντας ένα βήμα κοίταξε το μισόκλειστο στόμα της μέρας,
μπορούσε να δει τα σύννεφα να στάζουν
και τις σκιές να ορμάνε στους δρόμους από τοίχο σε τοίχο.
«Σε θυμάμαι» της είπε «δεν έχεις πρόσωπο,
είσαι μια σκιά πάνω στον τοίχο».
Με μια κίνηση, τα χέρια του έπλασαν έναν λύκο κι ο λύκος όρμησε μέσα της.
Ανάσανε βαθιά και για μια στιγμή, αν έσκυβε να δει,
το στομάχι της ήταν μια κοιλάδα,
στο κέντρο της ένα σπίτι από διαμελισμένα σώματα
Μια λέξη κάπνιζε ακόμα στο τζάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου