Πότε-πότε όταν πήγαινε στο σουπερ μάρκετ στεκόταν λίγο στο ράφι με τα φλυτζανάκια του καφέ και κοίταζε μήπως φέρανε κανένα πρωτότυπο σχέδιο. Έπαιρνε μόνο τα μικρά του ελληνικού. Εκεί στέκονταν και τώρα λίγο απογοητευμένος από την ποικιλία των σχεδίων όταν άκουσε κάποια γυναικεία φωνή να σιγοτραγουδά ονειρικά το wonderwall που έπαιζε από τα ηχεία εκείνη την ώρα. Στέκονταν στ’ αριστερά του κοιτάζοντας πότε τα πιάτα πότε τα ποτήρια στα ράφια. Ήταν γύρω στα πενήντα και φορούσε ένα ανάλαφρο μακρύ καλοκαιρινό φόρεμα. Δεν έδειχνε να βιάζεται για κάτι εξάλλου δεν κρατούσε κάποιο καλάθι με πράγματα κι είχε αφεθεί τελείως στο τραγούδι ενώ είχε αρχίσει και λικνίζοταν στο ρυθμό.Την κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και συνέχισε τα ψώνια του σε άλλον διάδρομο. Την συνάντησε όμως πάλι στο ταμείο. Τώρα σιγοτραγουδούσε το valerie κοιτάζοντας ευθεία μπροστά της με τον ίδιο τρόπο που κοιτούσε τα ράφια ενώ δίπλα της μια ηλικιωμένη πολύ πιθανό να ήταν η μητέρα της είχε ψωνίσει τρεις σακούλες πράγματα και αγχωμένη μια έπιανε τα χρήματα μέσα στο πορτοφόλι της μια τις σακούλες προσπαθώντας να υπολογίσει το βάρος. Το ήξερε αυτό το βλέμμα της ηλικιωμένης. Θυμήθηκε τον πατέρα του ένα χρόνο πριν πεθάνει στα 81 του χρόνια να πάει και να ξαναπάει στο προποτζίδικο να παίξει κίνο με την ελπίδα να κερδίσει κάποια λεφτά. Να εξασφαλίσει τον γιο του. Δεν τα κατάφερε. Κάποια μέρα σκόνταψε σ’ αυτήν την διαδρομή χτύπησε στο κεφάλι και πέθανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου