Στο ενυδρείο του Voyager

Τα μάτια σου λάμπουν όπως η λαμαρίνα του Voyager που δονείται απ' τον ήχο της φάλαινας που βουτάει στη σκοτεινή σου πλευρά.

Φτάνει με τόσο οξυγόνο

σ' ένα ποτήρι που γεμίζει και ξαναγεμίζει έτη φωτός μακριά

ο Ντύλαν Τόμας κοντράρει τον πόνο.

Ξυπνάω και τα μαλλιά σου μου 'χουν καλύψει το πρόσωπο.

Κύματα μέσα στ' αυτιά μου

ξεχασμένα σουξέ του '70

ό,τι θυμάμαι ακόμα από σένα γυρεύει το καλύτερό μου ετερώνυμο για να με απομακρύνει

εκπαιδεύει με βήμα στρατιωτικό τις νέες μου αναμνήσεις για να μην αφεθώ πάλι στη τύχη

και το στομάχι μου σφιγμένο συντονίζεται και τρίζει όπως οι αρμοί πάνω στις γέφυρες.