Vortex

Περπάτα.

Περπάτα μέχρι τα πόδια σου να ισοπεδώσουν τα πεζοδρόμια

να βγεις μια μέρα και 'συ να περπατήσεις σαν άνθρωπος

να βγάλεις βόλτα τ' άναπηρο όνειρο

να δει που συχνάζεις

να δει την πόλη σ' όλο το μεγαλείο της

να φτάσει στο κέντρο

να δει τη μήτρα που το γέννησε

να φτάσει στην άκρη του σύμπαντος

να εκραγεί σαν τεράστιο ποπ κορν

να γεννήσει εσένα στο από δω και πέρα

"Ευτυχισμένοι χωρίς αγάπη".

Στο ενυδρείο του Voyager

Τα μάτια σου λάμπουν όπως η λαμαρίνα του Voyager που δονείται απ' τον ήχο της φάλαινας που βουτάει στη σκοτεινή σου πλευρά.

Φτάνει με τόσο οξυγόνο

σ' ένα ποτήρι που γεμίζει και ξαναγεμίζει έτη φωτός μακριά

ο Ντύλαν Τόμας κοντράρει τον πόνο.

Ξυπνάω και τα μαλλιά σου μου 'χουν καλύψει το πρόσωπο.

Κύματα μέσα στ' αυτιά μου

ξεχασμένα σουξέ του '70

ό,τι θυμάμαι ακόμα από σένα γυρεύει το καλύτερό μου ετερώνυμο για να με απομακρύνει

εκπαιδεύει με βήμα στρατιωτικό τις νέες μου αναμνήσεις για να μην αφεθώ πάλι στη τύχη

και το στομάχι μου σφιγμένο συντονίζεται και τρίζει όπως οι αρμοί πάνω στις γέφυρες.

Νο 000163

Εκείνη μασάει τα κατακάθια του καφέ για να κρύψει το μέλλον

μα κάθε φορά που σου λέει τον καφέ η ομορφιά της σου ανακατεύει το στομάχι.

"Δε βλέπω κάτι που ν' αξίζει περισσότερο ν' ασχοληθώ

είσαι τόσο συνηθισμένος

ακόμη κι η τρέλα σου που όπως λες μεγαλώνει τα βράδια

κοίτα

φαίνεται καθαρά πως έγκλειστη πια φοράει πυτζάμες του Ζάρα."