και τώρα στο σπίτι όπου πατάω ακούω συνέχεια κρατσ κρατσ μικρά χαλικάκια
λιγότερο κοινωνικός από ποτέ
με χαιρέτησε η πωλήτρια στο πολυκατάστημα σήμερα
χαμογελούσε με τρόπο που σε κάνει ν' αναρωτιέσαι.
Καλή στη δουλειά της.
"Μή μου το κάνεις αυτό. Μου θυμίζεις πως είμαι ερωτευμένος μ' ένα φάντασμα." Πήγα να πω.
Εσύ ένιωσες ντροπή κι εξαφανίστηκες. Μόνο το χέρι σου μπορούσα να δω να με κρατάει σφιχτά. Βγήκα στο δρόμο βιαστικά. Ίσως αύριο ξανάρθω σκέφτηκα κι αμέσως φαντάστηκα τον εαυτό μου να γυρνάει από διάδρομο σε διάδρομο ψάχνοντας την ευγενική πωλήτρια. Φτάνοντας σπίτι είχα ήδη κουραστεί απ' αυτό το απρόοπτο γεγονός, με γέμιζε σκέψεις λες και δεν είχα αρκετές για τη ζωή μου που εν τω μεταξύ συνεχίστηκε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου