Νο 000119

Ήμουν τεσσάρων χρονών όταν γεννήθηκες,
κοιτούσα ξεχασμένος τον ήλιο μα δεν ήταν καλοκαίρι για να καούν τα μάτια μου,
μέχρι που μια παλάμη μπήκε ανάμεσα και στο ξαφνικό σκοτάδι σε είδα,
ήσουν ένα όμορφο κορίτσι που χόρευε σε μια παλάμη,
"θα σε ξαναδώ, σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε, πώς σε λένε;" φώναξα καθώς χανόσουν μέσα στο σκοτάδι εκείνης της παλάμης,
εσύ κουνήθηκες πάνω κάτω πάνω κάτω μα μόνο το πρώτο γράμμα φαινόταν πια από σένα,
Μ
κι από τότε

ποτέ δεν κατάφερα να γράψω ή να πω τον μήνα που γεννήθηκες σωστά
όσο και να με διόρθωναν όλοι,

εγώ επέμενα:

ΟκτώΜβρης.