Νο 000026

Οι απέναντι:
Πόλη.

Αν βρεθούμε έτσι στα ξαφνικά
θα πούμε τα νέα μας να γίνουμε ξένοι;

Νο 000025

Η ανάσα μου γυμνή
-φώτα παρακαλώ-
ανεβαίνει στη τετράγωνη σκηνή,
ξεπλένει, ξεπλένει απ’ τα πρόσωπα την αφή,
καίει τους πνεύμονες,
απλώνει τη στάχτη στα όνειρα,
δε τη νοιάζουν πια τα όνειρα.

Νο 000024

Σε λίγο, ένας ακόμα ήλιος θα εμφανιζόταν σαν πληγή
πίσω από τα σύννεφα...

Μπορούσα να χαϊδεύω τις πόλεις που βρέθηκαν στην αγκαλιά μου.
Παραμερισμένος στο κεντρικό κτήριο του πλήθους,
ν’ ανασαίνω ονόματα χωρίς σταματημό
να διαλύομαι στο νέο μου κορμί.

«Ένα ουρλιαχτό για τη σιωπή.
Ένας περίπατος για την κατάθλιψη»

Νο 000023

Εγώ ακόμα ξεγελώ τον εαυτό μου με δάκρυα,
αλλάζω τα νύχια μου σε κάθε φόνο,
κλείνω το στόμα,
κρατώ για μένα τον εμετό του χρόνου.

Κρυμμένα πρόσωπα,
μπάσταρδα παιδιά της έκλειψης,
φανερώνουν φωνές μ’ έγχρωμες Polaroid,
κλικάροντας σκηνές ταινίας όπου ο θάνατος μας τρέχει καρέ-καρέ.
Μέσα μου η παρέλαση των Ήλιων διαλύεται,
οινόπνευμα, μανία και θλίψη,
σκορπάνε στα στενά και καταστρέφουν.

«Είμαι νεκρός;» Η καρδιά ζεστή
πάνω στην καμένη μου φωτογραφία, χτυπάει ακόμα;

«Όταν έρθει η ώρα να μιλήσω ξύπνησέ με», μή με ξεχάσεις.
Έχω δικό μου σπίτι στην επόμενη στροφή
έλα αν θέλεις να με δεις
τέτοια ώρα σίγουρα κοιμάμαι.
Βάλε το καθρεφτάκι σου κάτω απ’ τη μύτη μου.
«Ανασαίνω;»

Νο 000022

Κοίτα τις εκτάσεις που εξουσιάζουν το δρομολόγιο,
κάτω απ τις πύλες του Γενάρη,
το χαμένο ηφαίστειο και η μπερδεμένη πυξίδα των αιώνων.
Ταξίδευε λοιπόν
ταξίδευε...

Νο 000021

Όλα τα συναισθήματα σ' ένα σώμα
ένα σώμα σε μια φάλαινα
μια φάλαινα που αλλάζει γαλαξίες
ούτε που νοιάζεται για τις ευχές
ανοιγοκλείνει το μάτι.
Εσύ περπατάς αλλάζοντας πόλεις
επιστρέφεις στο ίδιο δωμάτιο στον ίδιο ύπνο
και κάποια στιγμή η όραση αποχτά το σχήμα
κύκλο τετράγωνο ή πυραμίδα
κι ο χρόνος μπαίνει στην κλεψύδρα.

«Δικαίωμα να χάνω μέγεθος και ποσότητα».

Νο 000020

Εκείνη συνήθιζε σιγά-σιγά,
έκρυβε μπογιές κάτω απ το μαξιλάρι,
πίεζε τα χέρια της στο μέρος της κοιλιάς
κι όταν τα δάχτυλά της κρατούσαν ένα μωρό, ένα λουλούδι ή απλά ένα άστρο,
στο μακρύ λαιμό τους, η ιστορία του σύμπαντος με άφωνα σύμφωνα
κέρδιζε χρόνο.

Νο 000019

Ο έρωτας του σύννεφου ονομάζεται πόλη.
Ντυμένοι στα χρώματα των τοίχων, ανιχνεύουμε τα σπλάχνα μας στην παραπλάνηση της όρασης,κρατώντας ευλαβικά σημειώσεις για τον τόπο, το χρόνο και τη συχνότητα.
Τα όνειρα αποχτούν τη λογική της εξάτμισης,μολύνουν ελεγχόμενα.