Το μπαρ "Αιγαίο" της Δράμας ήταν (ή είναι ακόμα δεν ξέρω) ένα ροκάδικο των '90s
είχε και τραπέζια για μπιλιάρδο και μια αρκετά μεγάλη μπάρα
εκεί περνούσαμε τα βράδια μας πίνοντας και καπνίζοντας.
Ένα βράδυ φύγαμε από 'κει και πήγαμε σ' ένα club μέσα στην πόλη κι αυτό
εκεί για πρώτη και τελευταία φορά χορέψαμε δημόσια.
Στο μπαρ "Καταφύγιο" της Ξάνθης
αφού χωρίσαμε πήγαινα μ' ένα φιλαράκι και πίναμε μέχρι τελικής πτώσης
σε μια έκλαμψη είχαμε παρατηρήσει ότι δημιουργούνταν ένας άδειος κύκλος με κέντρο εμάς σε σχέση με τους υπόλοιπους θαμώνες όσο κόσμο και να 'χε το μπαράκι
μάλλον είχαμε γίνει ανεπιθύμητοι στο ίδιο μας το στέκι.
Ούτε θυμάμαι πόσα χιλιόμετρα έκανα για σένα
ήμασταν από τέσσερεις διαφορετικές πόλεις
όμως θυμάμαι το βράδυ που χωρίσαμε
φίλησα μια κοπέλα στο μπαρ "Καταφύγιο"
ήταν γνωστή εκεί κι ίσως ερωτευμένη μαζί μου
αλλά εγώ δε της ξαναμίλησα
μόνο θυμάμαι να κλείνει τα μάτια και να με ρωτά τί χρώμα έχουν
και μια φίλη της να προσπαθεί να την πάρει να φύγουν
ίσως να ήταν εκείνη που μου πέταξε ένα απόγευμα νερό απ' το μπαλκόνι
έγινα μούσκεμα αλλά δε με πείραξε
όπως δεν πείραξε κι εκείνη που δεν πέτυχα το χρώμα των ματιών της...
Έναστρος ουρανός
ψοφόκρυο στην Ξάνθη
κι ένα σχισμένο πενταεύρο στο δρόμο σ' ακολουθεί σα σκουπίδι
έχεις πιει πολύ φίλος
πέφτεις σ' ένα βενζινάδικο και το παλτό σου λερώνεται
τα όνειρά σου σάλια που δε σταματάς να φτύνεις
πνίγεσαι απ' τα ίδια σου τα σάλια λίγο μακριά απ' το σπίτι
είσαι 25 κι η ζωή σου έχει τελειώσει λες
και τότε μπροστά σου μια γυναικεία φιγούρα εμφανίζεται απ' το πουθενά
σε κοιτάει για λίγο
είναι πανέμορφη
περπατάει λίγα μέτρα μπροστά σου
μέχρι που στρίβει σ' ένα δρόμο κάθετο σκοτεινό
εσύ συνεχίζεις ευθεία
εκείνη τότε γυρίζει σαστισμένη
συνεχίζεις ευθεία.
'Όταν σε γνώρισα κάπνιζα marlboro μαλακό
ήταν το πρώτο μου φιλί Jane
η γλώσσα πήγε πίσω να μην ακουμπήσει τη δικιά σου
το cd έπαιζε το "girl. you 'll be a woman soon"
και είχες ανάψει δεκάδες κεράκια στο δωμάτιο
ένα αρωματικό στικ έκαιγε αργά
κι ο χειμώνας αρχές '98 πάλευε να μπει απ' το κλειστό παράθυρο.
Μου τόνιζες πολλές φορές τρομαγμένη πως θα πεθάνεις με αργό και βασανιστικό τρόπο
καπνίζοντας μια μάρκα που δε θυμάμαι πια.
Αν ήσουν εδώ ίσως σε πείραζα ξανά λέγοντας πως είσαι απ' την Αγγλία
θα θύμωνες ξανά ουρλιάζοντας "είμαι απ' την Ουαλία!".
Άραγε πίνεις ακόμα χειμώνα καλοκαίρι νες ζεστό εκεί που βρίσκεσαι
σε φαντάζομαι να ψάχνεις στα ράφια των σούπερ μάρκετ νες καφέ
να γυρνάς στο σπίτι και να βάζεις άλλη μια φορά
το soundtrack του Pulp fiction.
Χαμένα όνειρα
ένα requiem από χαμένα όνειρα
ήξερα κάποιον που διάβαζε διαγώνια
σε πέντε λεπτά διάβασε τη "μεταμόρφωση" του Κάφκα
ήξερες κάποιον που διάβαζε διαγώνια
και τώρα και οι τρεις χωρίς να ξέρει ο ένας για τον άλλο
διαλύουμε το κρεβάτι
βάζουμε στο πάτωμα το στρώμα
και κουλουριαζόμαστε σε εμβρυακή στάση.
Lux Aeterna
Κι επιτέλους τα διάβασες όλα αυτά που γράφω για σένα
τώρα με κοιτάς αμήχανη
γυρίζεις την πλάτη μα όχι τα μάτια
αρκεί να παραμερίσω τα μαλλιά σου και τα μάτια είναι καρφωμένα πάνω μου
όχι δε θέλω να δω αυτό το βλέμμα πια
κι όταν όλα θα 'χουν οριστικά χαθεί κι η κλεψύδρα αδειάσει
ίσως χορέψουμε μαζί το Stolen Car του Bruce Springsteen
ίσως σ' ένα συννεφιασμένο ηλιοβασίλεμα που δε θ' αξίζει και πολλά πολλά.
Α η κιθάρα του Jesse Welles μου έσωσε το βράδυ
το πόδι χτυπά ρυθμικά στο πάτωμα
κι εκείνη ίσως να χορεύει στο μικρό καθιστικό της
σαν τον ήλιο γυρίζει γυρίζει κι όλα γίνονται θολά ξανά
λίγο Jack Daniels λίγο abilify λίγο solian
"η ζωή είναι ωραία honey"
βάλε το χέρι σου στην κοιλιά μου
ανάμεσά μας δεν είναι χιλιόμετρα πια
είναι ένα όνειρo και μέσα του αναβοσβήνει ένα κόκκινο error.
Πίνοντας καφέ τ' απογεύματα
γελώντας με τις θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφορούν
μα το μυαλό μια ανάποδη πυραμίδα κρέμεται από μια κλωστή
κι εκείνη σε περιμένει σπίτι πίσω απ' την πόρτα ίσως μ' ένα τσεκούρι στα χέρια ή μ' ένα χαμόγελο
διαλέγεις κι ανοίγεις την πόρτα
μια σκουλικόπορτα βαθιά μέσα στο σύμπαν του μυαλού.
Χαμογελάς αμήχανα στο φίλο πίνοντας καφέ τ' απογεύματα.
