Σκούντα με όταν κοιμηθώ
θα ξυπνήσω και θα 'μαι ένας άλλος
και σ' ένα παράλληλο σύμπαν θα δω στ' όνειρο εσένα.
Σκούντα με όταν κοιμηθώ
θα ξυπνήσω και θα 'μαι ένας άλλος
και σ' ένα παράλληλο σύμπαν θα δω στ' όνειρο εσένα.
Αναβολή δραστηριοτήτων
κλεισμένος μέσα στο σπίτι για μέρες
κι ανατολικά ένας ήλιος
ρίχνει τις αχτίδες του ν' αναπολείς εκείνο το φεγγάρι
τρία τέταρτα πανσέληνος ένα τέταρτο νεκροταφείο ελεφάντων.
Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους
το πρωί φοβάσαι πια να σηκωθείς
αυτό που κρύβονταν τις νύχτες κάτω απ' το κρεβάτι της
δεν ήταν παρά ένα σύννεφο
κάθε πρωί το έστυβες το έπινες το έβηχες
κι η καταιγίδα έπαιρνε αναβολή για την επόμενη μέρα.
Τώρα πια είναι μια μόνιμη επόμενη μέρα
κι εσύ πνίγεσαι πάνω απ' το νεροχύτη
βήχοντας αστραπές απ΄το λευκό των ματιών της.
Ανόητε παίζεις στοίχημα για να χάσεις
κι αν πόνταρες σε λάθος ανθρώπους εκεί έξω
δεν πειράζει
μια ευθεία τραβάς και διαλύεις τον χάρτη
γιατί δεν έρχεται τώρα ουρλιάζεις
μα εκείνη φοβάται τις ευθείες που παραβαίνουν το άστρο
ω είναι το λογικό να σκέφτεσαι μ' ευθείες πια
τρέλα είναι.
Δεν έπρεπε να κοιτάξω πίσω φεύγοντας
αλλά άκουσα ένα ανατριχιαστικό κρακ
γύρισα να πάρω την καρδιά στα χέρια μου
άναψα ένα τσιγάρο και αποχώρησα.
Κατάρρευση ρίσκου.
Δεν έχω κάτι να ποντάρω πια
χάθηκαν όλα λες
κι η ύπαρξή σου αποκτά την αξία που της πρέπει.
Δεν έχω καιρό γι' αυτήν την Κυριακή
μή με πιέζεται να πω τί κα πώς
θα πω μονάχα
είναι παράξενη μέρα η Κυριακή
και θέλει τις ζωές μας.
Δυτικά της πόλης είναι η συνοικία μου
βλέπω την πόλη να λάμπει τα βράδια
ένα "για πάντα" κυκλοφορεί στα περίχωρα
σαν έναν τρελό που γνωρίζει "τα πάντα" αλλά δεν μιλάει πολύ
μόνο μια λέξη λέει μ' ένα κρυμμένο γράμμα
και γι' αυτό το κρυμμένο γράμμα ο ήλιος θα σηκωθεί το πρωί
ο τρελός θα επιστρέψει σπίτι
και το "για πάντα" θα χαθεί στον ίσκιο της.
Κάπου μακριά από δω πρέπει να λάμπουν τα μάτια σου και σήμερα
κάπου στο μέσα από δω πρέπει να λάμπουν τα μάτια σου και σήμερα
είσαι η έκρηξη
κι εγώ κάπου ανάμεσα στα δυο σημεία ανυποψίαστος πορεύομαι σε λάθος χρονολογίες.
Αναμονή.
Η ανάσα δυσκολεύει ωστόσο μέρα με τη μέρα
πίνοντας ατέλειωτους καφέδες
καπνίζοντας
λες είναι γλυκιά η ζωή μπλοκάροντας την πραγματικότητα
λες θέλω να πεθάνω σκίζοντας το τελευταίο χαμένο στοίχημα.
Ποιός να το πίστευε 20χρονε εαυτέ μου ότι θα φτάναμε ως εδώ
ζητώντας τόσα λίγα πια
χάνοντας τα πάντα.
Μέρες που περνάνε τζογάροντας και χάνοντας
κι εσύ μια ανάμνηση με τεράστια γκανιότα που φοβάται ο καθένας να ποντάρει
ω πως έχασα τα πάντα φωνάζει η ψυχή μου.
Ξύπνησα με βήχα το πρωί
ένας αριθμός ξεχύθηκε απ' το στόμα μου
ένας ατέρμονος μή επαναλαμβανόμενος αριθμός
που για να κοπεί έφτυσα αίμα
και στα όνειρα που είδα χθες θυμήθηκα εσένα,