Μια ανάσα έξω απ' το νερό
θα υπάρχει ένας τρόπος
όχι
θα υπάρχουν πολλοί τρόποι
γι' αυτό οι φωνές μέσα σου
πασχίζουν να γίνουν ένα
μια φωνή να σε τρομάζει
μια φωνή να σ' ελέγχει
Κρατάω το κεφάλι μου μέσα στο νερό
κι εσύ μου λες να μιλήσω να πω
Μη σε νοιάζει μου λες που είσαι κάτω απ' το νερό
φέρσου κανονικά
Μη σε νοιάζει μου λες που χαθήκαμε ολότελα πια
εσύ να μ' αγαπάς
Κι οι φωνές έτοιμες να γίνουν μια
Λοβοτομή
νύχτες με το BARCELO αγκαλιά
επίπεδη σκέψη
με κομμένη ανάσα θα περίμενα ένα όνειρο
που ήρθε αλλά κάπου το έχω ξεχάσει
που ήρθε σαν ελαφρός πονοκέφαλος πριν τον πρωινό καφέ
τίποτε συγκλονιστικό πια.
Και μετά τι;
38 χρόνια απολυμάνθηκαν σ' ένα εξάμηνο
σκέφτομαι σύμφωνα με την αγωγή μου θέλω να πιστεύω
κι ούτε που αναρωτιέμαι τί απέγινε αυτός ο άλλος που κουβαλούσα
αυτός που περιστρεφόταν μέσα μου και τα διέλυε όλα
τα τακτοποιούσε μετά σε ανάποδες πυραμίδες που όλο και μεγάλωναν
αυτός είναι ο στόχος των νέων μου φαρμάκων
κι εγώ μετά απέμεινα τί;
Μια παράπλευρη απώλεια κενών συναισθημάτων.
