Ακόμα και στα όνειρα αδυνατώ να κάνω καινούργια αρχή
με πλησιάζεις "είμαι το νερό που κυλάει" ψιθυρίζεις.
"Είμαι πάντα το ίδιο ποτάμι" απαντάω κι η ανάσα σου μυρίζει γαλλικό καπνό και κονιάκ ξανά
προσπαθώ να γράψω τώρα που μου λείπεις λιγότερο
ανακατεύοντας μια δόση όνειρα και τυχαίες φράσεις
γεμάτος περιέργεια παρασκευάζω αυτό που στις 3 το ξημέρωμα αποφασίζει να γίνει εφιάλτης.
"Μή με ξυπνάς,
ακόμα να περάσουν 8+9+3 χιλιάδες χρόνια".
